Жиу адзинъ багаты чалавѣкъ, други бѣдны; багаты—банкетъ[1], а бѣдны ницъ (ничего) не мѣу. Приходзиць да багатаго дзѣдъ и просицца на начъ, дый каже: „гаспадарокъ (хозяинъ), мой галубокъ! ци пусьциу бы ты мене на начъ?“ Іонъ ницъ не дау яму да й гордо отказау: „у мене, каже, никали не начавали ни убогіе, ни бѣдные, ни падарожные; дакъ и ты не будзешъ начаваць. Идзи тую хату, што небамъ пакрыта: тамъ заусіоды начуюць бѣдные, убогіе и падарожные, то и ты тамъ будзешъ начаваць. Цебе тамъ пусьцяць!“ Старикъ каже: „гаспадарокъ, мой галубокъ! пакажы, гдзѣ тая хата, што небамъ пакрыта?“ Гаспадаръ вышоу паказываць: „да вонъ дзѣ тая хата небамъ пакрыта, гдзѣ начуюць бѣдные, убогіе и падарожные; тамъ и цебе пусьцяць“. Дакъ дзѣдъ пагладзиу (погладилъ) гаспадара па галавѣ, и той гаспадаръ стау каніомъ.
Просицца дзѣдъ у бѣднаго на начъ и каже: „гаспадарокъ, мой галубокъ! пусьци мене на начъ“.—Можно, дзѣдку! у мене начуюць убогіе, бѣдные и падарожные. „Кали, гаспадарокъ, я з′ каніомъ“. Дакъ іонъ каже; „дзѣдку! у мене поставиць нима гдзѣ, и сѣна нима, чаго даць яму ѣсць“. Дзѣдъ каже: „я-бъ на дварѣ паставиу, кастрыцы[2] падкинуу, дакъ и будзе ѣсць!“ Дакъ бѣдны павіоу каня и паставиу на дварѣ, а дзѣдъ пашоу самъ у хату. На-заутра, якъ дзѣдъ адхадзиу, каже: „дарую я табѣ гэтаго каня на твае сирацтво“[3]. Гаспадаръ зачау яму дзякаваць[4], и каже да жонки: „жонко! возьміомъ и вывазимъ хату“. И вывазили хату[5].
Апяць прышоу дзѣдъ на начъ, дакъ той гаспадаръ не пусьциу. „Я той самы стары, а ты мене не пазнау!“ И узяу изноу погладзиу таго каня па галавѣ, и стау іонъ чоловѣкомъ; а бѣдны безъ каня зноу зробиуся бѣднымъ. (Записана въ Новогрудскомъ уѣздѣ, Гродненской губерніи, старшимъ учителемъ новогрудскаго дворянскаго училища М. Дмитріевымъ).