Брыдъ м. юж. запд. пск. острота, горечь въ воздухѣ, дымъ или чадъ, гарь, испаренія, мга. У бани страхъ какой брыдъ. Бры́дкій, острый, горькій для дыханія; чадный, угарный, дымный, вонючій; || —, [бру(ы)дко́й] гадкій, безобразный, противный, несносный, отвратительный. См. также [брука́ть:] брудъ.
ТСД3/Брыд/ДО
← Бръ-бръ | Брыд / Брыдъ | Брыжи → |
![]() |