[172]Себе́ръ м. орл. себръ кавк. пайщикъ, товарищъ въ торгу; отъ сябръ, шабер. татар. сосѣд. Себра́ ж. работа міромъ, сообща (помочь?). Сегодня косилъ въ себры на наволокахъ. || Себёръ. кур. тягловой мужикъ, хозяинъ, съ голосомъ на сходкѣ. Себры на громадѣ, на сходкѣ. Себро́вшина кур. сходъ, мірская сходка, громада, мір. —ся къ кому, поддабриваться, сосѣдиться, гнѣздиться; заискивать у кого.