[291]Понасе́рдку, понасе́рдкѣ, пона́се́рдкамъ нар. сѣв. вост. тмб. по злобѣ, по ссорѣ, непріязни, изъ мѣсти, назло кому. Онъ наговариваетъ на меня понасердкамъ.