Якъ къ Гапону падступиў,
Такъ и ўзяў яго сучиць:
„Якъ ты смѣешь, воўча юха!
Безъ двора у сваты слаць?"
И брызнула аплявуха,
Што Гапонъ ледзь могъ устаць.
"Ось я табѣ, ўражи сыну!
Якъ адвѣшу сатни дзвѣ,
То забудзешь Кацярыну,
Да забудзешь и самъ гдзѣ".
Гапонъ на бокъ, пашатнуўся,
Тваръ далоняю закрыў,
Наакола аглянуўся,
Да за таўкачъ ухвациў.
"Кабъ я Бога ня баяўся,
Показаў бы я табѣ!!
Чаго ты тутъ прискепаўся:
Думайешь, баюсь цябе?
Пани за то ня сярдицца,
Хоць шлюць сваты безъ двора,
А пазваляйе жаницца,
Якъ каму на то пара:
А ты! маўляў, ваўкулака,
Здекуешься тутъ надъ нами;
Сцяражися жъ ты, сабака!
Помни, што и мы зъ зубами"!
Каманъ якъ ту рѣчь сумѣў,
До стадолы пабѣжаў,
Гапонъ кончиць ня паспѣў,
Такъ съ карчмы йонъ цягу даў.
На этомъ,
какъ и слѣдовало ожидать, экономъ не остановился: онъ
отправляется къ помѣщицѣ, увѣряетъ ее, что Гапонъ бунтуетъ молодежь,
убѣждая уйти въ лѣсъ для избѣжанія рекрутскаго набора; какъ спасительное средство, онъ предлагаетъ сдать бунтовщика немедленно. Помѣщица,
запуганная имъ, на все согласна, и Гапона, какъ мы уже видѣли при изложенiи содержанія первой пѣсни, сдаютъ въ рекруты. Катерина не была
оставлена экономомъ въ покоѣ: онъ употребляетъ всѣ средства погубить
несчастную дѣвушку:
„А Команъ при бѣднай скаче,
Вотъ налегъ яйе згубиць....
То прыкинеца къ ней лисамъ,
