Хваляй[1] шырокай разлiлось, як морэ,
Родны наш край затапіло.
Брацця! цi зможем[2] грамадзкае [3] горе?
Брацця! ці хваце нам сiлы?[4]
На этотъ тяжелый вопросъ, граничащій съ отчаніемъ, отвѣчаетъ другой поэтъ Гальяшъ (Илья) Левчикъ, вспоминая древнюю
притчу о связкѣ прутьевъ, которые поодиночкѣ легко переломать,
а въ связкѣ трудно [5].
Так і мы, калі в грамадзі
Разом станем, як сцяною,
Дружна будзем жыць і радзіць, —
Не настрашаць нас бядою!
Дружна, брацця, будзьма в згодзі[6],
Ці в нядолі ці в прыгодзі [7]
Ізлучэмся в шнур [8], як гусi,
На дабро всей Беларусі!
Единственно свѣтлымъ мотивомъ является вѣра въ силы
народа, на которыя онъ самъ долженъ расчитывать, не надѣясь
на помощь извнѣ.
Янко Купала такъ обнадеживаетъ своихъ земляковъ, бѣлорусскій народъ:
Пры ласцэ[9] Божэй
Усё мы зможем,
Горэ затопчем сильнай нагой:
Звальчым [10] нядолю,
Звальчым няволю,
Светач запалiм шчасця свайго!
З'яснеюць ночы,
Высахнуць вочы,
Злітые горкай бядноты слязьмi;
Голад загіне,
Бяда пакіне, —
Долю мець будзем, эй! будзем людзьмі!
Не надо только падать духомъ и надо итти дружнѣй рука
объ руку.
Народный юморъ, несомнѣнно, въ высокой степени свойственный бѣлоруссу, мало пока находитъ проявленія въ современной
поэзiи, исключая развѣ Альберта Павловича и еще кой-кого.
- ↑ волной
- ↑ одолѣемъ ли
- ↑ общественное
- ↑ См. "Бѣларусскi календар"
на 1912, стр. 85
- ↑ тамъ же 91-2
- ↑ въ согласiи
- ↑ въ несчастіи
- ↑ соединимся въ рядь
- ↑ милости
- ↑ одолѣемъ
