Вербы, груша-сiрацiна,
Нізкарослы цëмны гай...
Гэта ты, балот краiна!
Гэта ты, палесскi край!
Кто же обитаетъ въ этомъ краѣ и какъ живетъ этотъ народъ? Тотъ же Я. Колосъ даетъ яркую характеристику бѣлоруссовъ:
Мы ходзiм-спатыкаемся,
Бадзяемся, як пьяные,
Мы з голадам зраднiлiся,
Худые, абарваные;
Асьмеяны, аблаяны,
Гразëю мы абмазаны,
Багатымi мы скрывджэны (обижены),
Няволею мы звязаны.
В балоты мы адціснуты,
Загнаны мы у щыліны,
І вочы нам завязаны,
І вушы нам зачынены (закрыты).
Адно мы добра ведаем
Хоць вечна мы блукаемся,
А всёж такі, хоць некалі,
А правды дапытаемся.
Другой поэтъ, Максимъ Богдановичъ, такъ обращается къ своей родинѣ:
Край ты мой родны! Як выкляты Богам,
Столькi ты зносiш нядолі!
Хмары, балоты... Над збожем[1] убогім
Вецер гуляе на волі.
Поруч раскідалісь родные вёски... [2]
Жалем сціскаюцца грудзі!
Бедные хаткі, таполі, бярозкі,
Всюды панурые людзі...
Кiнь толькi вокам да гэтага люда —
Сціснецца сэрцэ ад болю:
Столькi пабачыш[3] ты гора усюды,
Столькi нуды без патолі... [4]
Сціснуло горэ дыханьне в народзе,
Горэ усюды пануе,