ποιήσει, λέγω δε ταύτα άποβλέψας προς την άρτι Ζήτησιν* ώς Ε ημάς έ'λαθε καταγελάστιυς, δτι ού μόνον επιστήμης ηγούμενης όρθώς τε και ευ τοΐς άνθρώποις πράττεται τά πράγματα, ή ε! μη τούτο δοίημεν, ώς ού μόνον επιστήμης άλλα και άλλου τινός, ίσως και διαφεύγειν ημάς τό γνώναι, τίνα ποτέ τρόπον 5 γίγνονται οι αγαθοί άνδρες.
ΜΕΝ. ΤΤώς τούτο λέγεις, ώ Σώκρατες;
ΣΩ. TQbc δτι μεν τούς αγαθούς άνδρας δει ωφελίμους είναι, όρθώς ώμολογήκαμεν τούτο γε, δτι ούκ αν άλλως έχοι. ή γάρ; ίο
ΜΕΝ. Ναι.
ΣΩ. Και δτι γε ωφέλιμοι έσονται, αν όρθώς ήμΐν ήγώνται τών πραγμάτων, καί τούτο που καλώς ώμολογούμεν;
ΜΕΝ. Ναί. 97
ΣΩ. 'Ότι b’ ούκ έ'στιν όρθώς ήγεΐσθαι, Ιάν μή φρόνιμος rj, is τούτο δμοιοί έσμεν ούκ όρθώς ώμολογηκόσιν.
ΜΕΝ. ΤΤώς δη όρθώς λέγεις;
Чтобы поступать добродѣтельно, продолжаетъ Сократъ, достаточно и правильнаго мнѣнія.
ΣΩ. Έγώ έρώ. εΐ τις ειδώς την οδόν την εις Λάρισσαν ή δποι βούλει άλλο σε, βαδίζοι καί άλλοις ήγοΐτο, άλλο τι όρθώς αν καί ευ ήγοΐτο; зо
4. λέγω δέ ταυτα] Эти пояснительныя слова до τά πράγματα Штальбауыъ, слѣдуя Герману, ставитъ въ скобкахъ и затѣмъ послѣ ή, начиная съ еі μή τούτο до άλλου τινός предлагаетъ вовсе исключить изъ текста, какъ дѣлаетъ и Германъ. Неопредѣленное διαφεύγειν онъ объясняетъ далѣе чрезъ пoдpaзyмѣвaнieάvαγ-καΐόν έστι; но повидимому нельзя хорошо выпутаться изъ этого лабиринта словъ, изъ которыхъ многія, будучи приписаны къ тексту для поясненія его, на самомъ дѣлѣ затемняютъ его для насъ, потому что попали между подлинными словами текста, такъ что теперь весьма трудно отдѣлить однѣ отъ другихъ. Здѣсь по
требна самая смѣлая конъектура, на которую однако отваживаться не должно, тѣмъ болѣе что при всей запутанности словъ смыслъ мѣста остается вполнѣ яснымъ.
15. έάν μή φρόνιμος ή] т.-е. τις. Здѣсь слово φρόνιμος употреблено въ смыслѣ разумѣнія или просто знанія, т.-е. въ смыслѣ νοΟς или έπιστήμη. Ибо всѣ эти понятія въ данномъ вопросѣ о добродѣтели употребляются Платономъ безразлично. Слич, р. 87. D. 88. В. С.
17. ΤΤώς δή όρθώς λέγεις;] "όρθώς nunc materialiter, quod dicunt, accipiendum, h e. quo sensu istuc recte dicis?" Штальбаумъ.
ποιήσει, λέγω δε ταύτα άποβλέψας προς την άρτι Ζήτησιν* ώς Ε ημάς έ'λαθε καταγελάστιυς, δτι ού μόνον επιστήμης ηγούμενης όρθώς τε και ευ τοΐς άνθρώποις πράττεται τά πράγματα, ή ε! μη τούτο δοίημεν, ώς ού μόνον επιστήμης άλλα και άλλου τινός, ίσως και διαφεύγειν ημάς τό γνώναι, τίνα ποτέ τρόπον 5 γίγνονται οι αγαθοί άνδρες.
ΜΕΝ. ΤΤώς τούτο λέγεις, ώ Σώκρατες;
ΣΩ. TQbc δτι μεν τούς αγαθούς άνδρας δει ωφελίμους είναι, όρθώς ώμολογήκαμεν τούτο γε, δτι ούκ αν άλλως έχοι. ή γάρ; ίο
ΜΕΝ. Ναι.
ΣΩ. Και δτι γε ωφέλιμοι έσονται, αν όρθώς ήμΐν ήγώνται τών πραγμάτων, καί τούτο που καλώς ώμολογούμεν;
ΜΕΝ. Ναί. 97
ΣΩ. 'Ότι b’ ούκ έ'στιν όρθώς ήγεΐσθαι, Ιάν μή φρόνιμος rj, is τούτο δμοιοί έσμεν ούκ όρθώς ώμολογηκόσιν.
ΜΕΝ. ΤΤώς δη όρθώς λέγεις;
Чтобы поступать добродетельно, продолжает Сократ, достаточно и правильного мнения.
ΣΩ. Έγώ έρώ. εΐ τις ειδώς την οδόν την εις Λάρισσαν ή δποι βούλει άλλο σε, βαδίζοι καί άλλοις ήγοΐτο, άλλο τι όρθώς αν καί ευ ήγοΐτο; зо
4. λέγω δέ ταυτα] Эти пояснительные слова до τά πράγματα Штальбауыъ, следуя Герману, ставит в скобках и затем после ή, начиная с еи μή τούτο до άλλου τινός предлагает вовсе исключить из текста, как делает и Герман. Неопределенное διαφεύγειν он объясняет далее чрез пoдpaзyмевaнieάvαγ-καΐόν έστι; но по-видимому нельзя хорошо выпутаться из этого лабиринта слов, из которых многие, будучи приписаны к тексту для пояснения его, на самом деле затемняют его для нас, потому что попали между подлинными словами текста, так что теперь весьма трудно отделить одни от других. Здесь по
требна самая смелая конъектура, на которую однако отваживаться не должно, тем более что при всей запутанности слов смысл места остается вполне ясным.
15. έάν μή φρόνιμος ή] т. е. τις. Здесь слово φρόνιμος употреблено в смысле разумения или просто знания, т. е. в смысле νοΟς или έπιστήμη. Ибо все эти понятия в данном вопросе о добродетели употребляются Платоном безразлично. Слич, р. 87. D. 88. В. С.
17. ΤΤώς δή όρθώς λέγεις;] "όρθώς nunc materialiter, quod dicunt, accipiendum, h e. quo sensu istuc recte dicis?" Штальбаум.
