ΣΩ. Ούκουν συλλήβδην πάντα τά τής ψυχής επιχειρήματα C και καρτερήματα ηγούμενης μεν φρονήσεως εις ευδαιμονίαν τελευτά, αφροσύνης δ' εις τουναντίον;
ΜΕΝ. Έοικεν.
ΣΩ. Ει αρα αρετή των εν τή ψυχή τί έστι και άναγκαΐον s αύτώ ώφελίμω είναι, φρόνησιν αυτό δει είναι, έπειδήπερ πάντα τά κατά την ψυχήν αυτά μεν καθ' αύτά ούτε ωφέλιμα ούτε βλαβερά έστι, προσγενομένης δέ φρονήσεως ή αφροσύνης βλαβερά τε και ωφέλιμα γίγνεται. κατά δή τούτον τον λόγον D ωφέλιμόν γε ουσαν τήν αρετήν φρόνησιν δει τιν' είναι. 10
ΜΕΝ. Έμοιγε δοκεΐ.
ΣΩ. Και μεν δή και τάλλα, ά νυν δή έλέγομεν, πλούτον τε και τά τοιαϋτα, τότε μεν αγαθά, τοτέ δε βλαβερά είναι, αρ’ ούχ ώσπερ τή άλλη ψυχή ή φρόνησις ηγούμενη ωφέλιμα τά τής ψυχής έποίει, ή δε αφροσύνη βλαβερά, ούτως αυ και τού-ΐ5 τοις ή ψυχή όρθώς μεν χρωμένη και ήγουμένη ωφέλιμα αύτά Ε ποιεί, μή όρθώς δέ βλαβερά;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε.
ΣΩ. Όρθώς δέ γε ή εμφρων ήγεΐται, ήμαρτημένως δ' ή άφρων; 2 ο
ΜΕΝ. 'Έστι ταύτα.
Далѣе — если все полезное полезно чрезъ благоразуміе, то добродѣтель какъ благо и полезное есть благоразуміе; потому добродѣтельные таковы не по природѣ, (а по благоразумію).
ΣΩ. Ούκουν οΰτω δή κατά πάντων είπεΐν έστι τώ Некорректный вызов шаблона→άνθρώ-
5. άρετή τών έν τη ψυχή τί έστι] выраженіе по смыслу своему равносильное другому: ποιόν τί έστι τών περί τήν ψυχήν όν-των άρετή. (87. В.). Обращаемъ вниманіе на эти выраженія, какъ на основной пунктъ для метафизическаго изслѣдованія понятія добродѣтели.
12 Καί μέν δή καί ταλλα] Основная мысль всей рѣчи въ этомъ мѣстѣ текста слагается изъ слѣдующихъ словъ: καί μέν δή καί ταλλα δρ’ ούχ ή ψυχή, όρθώς αύτοΐς χρωμένη καί ήγουμένη, ώφέλιμα αύτά ποιεί, μή όρθώς δέ βλαβερά; Въ текстъ же даны еще двѣ пояснительныя мысли: одна
къ слову τδλλα — δ νΟν δή έλέγομεν — βλαβερά είναι, а другая — къ слову ψυχή — ώσπερ τή άλλη ψυχή — βλαβερά. Что же касается до выраженія τή άλλη ψυχή, то подъ нимъ разумѣются всѣ отправленія души, кромѣ благоразумія. 4τό благоразуміе по отношенію къ нимъ, то вообще душа по отношенію къ внѣшнимъ благамъ. — Далѣе imperfectum έποίει употреблено вмѣсто настоящаго, по силѣ того что оно указываетъ на предыдущее. Хорошо объясняетъ это έποίει Буттманъ, говоря, что plenius должно бы сказать: ποιεί, ώς έλέγομεν.
ΣΩ. Ούκουν συλλήβδην πάντα τά τής ψυχής επιχειρήματα C και καρτερήματα ηγούμενης μεν φρονήσεως εις ευδαιμονίαν τελευτά, αφροσύνης δ' εις τουναντίον;
ΜΕΝ. Έοικεν.
ΣΩ. Ει αρα αρετή των εν τή ψυχή τί έστι και άναγκαΐον s αύτώ ώφελίμω είναι, φρόνησιν αυτό δει είναι, έπειδήπερ πάντα τά κατά την ψυχήν αυτά μεν καθ' αύτά ούτε ωφέλιμα ούτε βλαβερά έστι, προσγενομένης δέ φρονήσεως ή αφροσύνης βλαβερά τε και ωφέλιμα γίγνεται. κατά δή τούτον τον λόγον D ωφέλιμόν γε ουσαν τήν αρετήν φρόνησιν δει τιν' είναι. 10
ΜΕΝ. Έμοιγε δοκεΐ.
ΣΩ. Και μεν δή και τάλλα, ά νυν δή έλέγομεν, πλούτον τε και τά τοιαϋτα, τότε μεν αγαθά, τοτέ δε βλαβερά είναι, αρ’ ούχ ώσπερ τή άλλη ψυχή ή φρόνησις ηγούμενη ωφέλιμα τά τής ψυχής έποίει, ή δε αφροσύνη βλαβερά, ούτως αυ και τού-ΐ5 τοις ή ψυχή όρθώς μεν χρωμένη και ήγουμένη ωφέλιμα αύτά Ε ποιεί, μή όρθώς δέ βλαβερά;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε.
ΣΩ. Όρθώς δέ γε ή εμφρων ήγεΐται, ήμαρτημένως δ' ή άφρων; 2 ο
ΜΕΝ. 'Έστι ταύτα.
Далее — если всё полезное полезно чрез благоразумие, то добродетель как благо и полезное есть благоразумие; потому добродетельные таковы не по природе, (а по благоразумию).
ΣΩ. Ούκουν οΰτω δή κατά πάντων είπεΐν έστι τώ Некорректный вызов шаблона→άνθρώ-
5. άρετή τών έν τη ψυχή τί έστι] выражение по смыслу своему равносильное другому: ποιόν τί έστι τών περί τήν ψυχήν όν-των άρετή. (87. В.). Обращаем внимание на эти выражения, как на основной пункт для метафизического исследования понятия добродетели.
12 Καί μέν δή καί ταλλα] Основная мысль всей речи в этом месте текста слагается из следующих слов: καί μέν δή καί ταλλα δρ’ ούχ ή ψυχή, όρθώς αύτοΐς χρωμένη καί ήγουμένη, ώφέλιμα αύτά ποιεί, μή όρθώς δέ βλαβερά; В текст же даны еще две пояснительные мысли: одна
к слову τδλλα — δ νΟν δή έλέγομεν — βλαβερά είναι, а другая — к слову ψυχή — ώσπερ τή άλλη ψυχή — βλαβερά. Что же касается до выражения τή άλλη ψυχή, то под ним разумеются все отправления души, кроме благоразумия. 4τό благоразумие по отношению к ним, то вообще душа по отношению к внешним благам. — Далее imperfectum έποίει употреблено вместо настоящего, по силе того что оно указывает на предыдущее. Хорошо объясняет это έποίει Буттман, говоря, что plenius должно бы сказать: ποιεί, ώς έλέγομεν.
