ώ Μενών, και δούλου, άρχειν οϊω τε είναι του δεσπότου; και δοκεΐ σοι ετι αν δούλος είναι ό αρχών;
ΜΕΝ. Ου πάνυ μοι δοκεΐ, ώ Σώκρατες.
ΣΩ. Ου γάρ είκός, ώ άριστε. ετι γάρ και τόδε σκόπει. άρ-χειν φης οΐόν τ’ είναι, ου προσθήσομεν αύτόσε τό δικαίως, 5 αδίκως δε μή;
ΜΕΝ. Οίμαι έγωγε’ ή γάρ δικαιοσύνη, ώ Σώκρατες, αρετή έστι.
Но и справедливость, продолжаетъ Сократъ, ые есть добродѣтель, а только одинъ видъ ея, такъ какъ есть и другія добродѣтели.
ΣΩ. ΤΤότερον αρετή, ώ Μενών, ή αρετή τις; Ε
ΜΕΝ. Πώς τούτο λέγεις; 10
ΣΩ. 'Ως περί άλλου ότουοϋν. οιον, εί βούλει, στρογγυλότη-τος πέρι εΐποιμ5 αν έγωγε, δτι σχήμα τί έστιν, ούχ ούτως απλώς, δτι σχήμα, διά ταύτα δε ούτως αν εϊποιμι, δτι και άλλα έστι σχήματα.
ΜΕΝ. Όρθώς γε λέγων σύ* έπεί και εγώ λέγω ού μόνον is δικαιοσύνην, αλλά καί άλλας είναι άρετάς.
ΣΩ. Τίνας ταύτας; είπε, οιον καί έγώ σοί εϊποιμι αν καί 74 άλλα σχήματα, εϊ με κελεύοις. καί σύ ούν έμοι είπε άλλας άρετάς.
ΜΕΝ. Ή ανδρεία τοίνυν έμοιγε δοκεΐ αρετή είναι καί σω-го φροσύνη καί σοφία καί μεγαλοπρέπεια καί άλλαι πάμπολλαι.
1. Οϊψ τε είναι] Дательный падежъ οΐψ объясняется по зависимости отъ αύτή, "ac si παιδί καί δούλψ praecessisset" Шталь-баумъ. Вольфъ предложилъ Форму двойственнаго числа οϊω, разумѣя παΐδα и δούλον. Но Бут-тманъ отрицаетъ эту поправку на томъ основаніи, что здѣсь о дитяти и слугѣ неговорится какъ о лицахъ извѣстныхъ и опредѣленныхъ* притомъ тотъ и другой приводятся въ примѣръ порознь, такъ что между дитятей и господиномъ не общее вовсе не то, что между господиномъ и рабомъ. На этомъ основаніи Бут-тманъ предлагаетъ читать οϊου
τε, или οΐόν τε, относя такимъ образомъ цѣлый вопросъ: άρχειν οϊου τε είναι τοΟ δεσπότου* — къ одному впереди стоящему καί δούλου. Конъектура Буттмана, очевидно, раціональнѣе какъ принятаго чтенія οΐψ τε такъ и поправки Вольфа οϊω τε.
4. "Ετι νάρ] Штальбаумъ предлагаетъ читать: £гі δ* αύ, такъ какъ здѣсь высказывается новая мысль, которая вовсе не объясняетъ и не подтверждаетъ предшествующую. Фицинъ переводитъ: sed hoc rursus considora.
9. ΤΤότερον αρετή ή άρετή τις] Слич. Protag. ρ. 329. C.
20.Ή άνδρεια τοίνυν — πάμπολλαι]
ώ Μενών, και δούλου, άρχειν οϊω τε είναι του δεσπότου; και δοκεΐ σοι ετι αν δούλος είναι ό αρχών;
ΜΕΝ. Ου πάνυ μοι δοκεΐ, ώ Σώκρατες.
ΣΩ. Ου γάρ είκός, ώ άριστε. ετι γάρ και τόδε σκόπει. άρ-χειν φης οΐόν τ’ είναι, ου προσθήσομεν αύτόσε τό δικαίως, 5 αδίκως δε μή;
ΜΕΝ. Οίμαι έγωγε’ ή γάρ δικαιοσύνη, ώ Σώκρατες, αρετή έστι.
Но и справедливость, продолжает Сократ, ые есть добродетель, а только один вид её, так как есть и другие добродетели.
ΣΩ. ΤΤότερον αρετή, ώ Μενών, ή αρετή τις; Ε
ΜΕΝ. Πώς τούτο λέγεις; 10
ΣΩ. 'Ως περί άλλου ότουοϋν. οιον, εί βούλει, στρογγυλότη-τος πέρι εΐποιμ5 αν έγωγε, δτι σχήμα τί έστιν, ούχ ούτως απλώς, δτι σχήμα, διά ταύτα δε ούτως αν εϊποιμι, δτι και άλλα έστι σχήματα.
ΜΕΝ. Όρθώς γε λέγων σύ* έπεί και εγώ λέγω ού μόνον is δικαιοσύνην, αλλά καί άλλας είναι άρετάς.
ΣΩ. Τίνας ταύτας; είπε, οιον καί έγώ σοί εϊποιμι αν καί 74 άλλα σχήματα, εϊ με κελεύοις. καί σύ ούν έμοι είπε άλλας άρετάς.
ΜΕΝ. Ή ανδρεία τοίνυν έμοιγε δοκεΐ αρετή είναι καί σω-го φροσύνη καί σοφία καί μεγαλοπρέπεια καί άλλαι πάμπολλαι.
1. Οϊψ τε είναι] Дательный падеж οΐψ объясняется по зависимости от αύτή, "ac si παιδί καί δούλψ praecessisset" Шталь-баум. Вольф предложил Форму двойственного числа οϊω, разумея παΐδα и δούλον. Но Бут-тман отрицает эту поправку на том основании, что здесь о дитяти и слуге неговорится как о лицах известных и определенных* притом тот и другой приводятся в пример порознь, так что между дитятей и господином не общее вовсе не то, что между господином и рабом. На этом основании Бут-тман предлагает читать οϊου
τε, или οΐόν τε, относя таким образом целый вопрос: άρχειν οϊου τε είναι τοΟ δεσπότου* — к одному впереди стоящему καί δούλου. Конъектура Буттмана, очевидно, рациональнее как принятого чтения οΐψ τε так и поправки Вольфа οϊω τε.
4. "Ετι νάρ] Штальбаум предлагает читать: £ги δ* αύ, так как здесь высказывается новая мысль, которая вовсе не объясняет и не подтверждает предшествующую. Фицин переводит: sed hoc rursus considora.
9. ΤΤότερον αρετή ή άρετή τις] Слич. Protag. ρ. 329. C.
20.Ή άνδρεια τοίνυν — πάμπολλαι]
