C ΣΩ. Ei ούν εΐπον μετά ταυτα* Τούτο τοίνυν μοι αυτό είπέ, ώ Μενών* φ ούδέν διαφέρουσιν άλλα ταύτόν είσιν δπασαι, τί τούτο φής είναι; είχες δήπου άν τί μοι εϊπεΐν;
ΜΕΝ. Έγωγε.
5 ΣΩ. Ουτω δη και περί των αρετών* καν εί πολλαί και παν-τοδαπαί είσιν, εν γέ τι είδος ταύτόν δπασαι έχουσι, δι1 δ ει-σίν άρεταί, εις δ καλώς που έχει άποβλέψαντα τον άποκρινά-μενον τώ έρωτήσαντι εκείνο δηλώσαι, δ τυγχάνει οΰσα αρετή, ή ου μανθάνεις δ τι λέγω;
D ιο ΜΕΝ. Δοκώ γέ μοι μανθάνειν, ου μέντοι ως βούλομαι γέ πω κατέχω τό έρωτώμενον.
ΣΩ. ΤΤότερον δέ περί αρετής μόνον σοι ουτω δοκεΐ, ώ Μέ-νων, άλλη μέν άνδρός είναι, άλλη δέ γυναικός καί τών άλλων, ή και περί ύγιείας καί περί μεγέθους καί περί ισχύος *5 ωσαύτως; άλλη μέν άνδρός δοκεΐ σοι είναι ύγίεια, άλλη δέ γυναικός; ή ταύτόν πανταχου είδος έστιν, έάνπερ ύγίεια ή, έάν τε εν άνδρί εάν τε έν άλλω ότωουν ή;
Ε ΜΕΝ. Ή αύτή μοι δοκεΐ ύγίειά τε είναι καί άνδρός καί γυναικός.
2. ώ Μένων* φ ούδέν] Между тѣмъ какъ другіе издатели послѣ Μένων ставятъ комму, Шталь-баумъ говоритъ: "verba: φ ούδέν διαφέρουσιν connecti cum proximis debent, τί τούτο φής είναι.®
5. κάν έι] "Nota formulam κάν έι sequentibus indicativis. In trita hac loquendi forma vocula άν vim suam, qua tollit certitudinem, plane amisit.® Буттманъ.
7. άποκρινάμενον] Такъ въ однихъ кодексахъ* въ другихъ — άποκρινόμενον. Штальбаумъ объясняетъ άποκρινάμενον "per quan-dam attractionem propter aliorum aoristorum concursum.® Но основательнѣе, повидимому, его другое замѣчаніе, что "ό άπο-κρινάμενος eodem modo, quo ό έριυτήσας, intelligitur de eo, qui jam semel de virtutis natura interrogatus dedit responsionem."
10* Δοκώ γέ — έρωτώμενον] Гротъ замѣчаетъ, что неясность подобныхъ логическихъ опера
цій, какую, напримѣръ, въ нашемъ мѣстѣ требуетъ Сократъ отъ Менона, была болѣе или менѣе общею въ то время, ибо тогда не было системъ ни Логики ни Грамматики, и впервые лишь стали обращать вниманіе на методы и пріемы нашего мышленія. (Grote. Plato etc. Yol. II. стр. 4—5).
16. ταύτόν πανταχου εΤδός έστι] Вмѣсто είδος въ томъ же смыслѣ общей Формы здоровья, силы и т. д. въ Федонѣ употреблено Платономъ слово ούσία. Λέγω δέ περί πάντων, οιον μεγέθους πέρι, ύγιείας, ισχύος καί τών άλλων ένί λόγψ άπάντων τής ουσίας (ρ. 65. D.) Но здѣсь слово ούσία не имѣетъ того же самаго смысла реальности, какъ выше въ выраженіи μελίττης ούσία, ибо Платонъ вообще не различаетъ, подобно Аристотелю, дѣйствительныхъ субстанцій отъ мыслимыхъ.
C ΣΩ. Ei ούν εΐπον μετά ταυτα* Τούτο τοίνυν μοι αυτό είπέ, ώ Μενών* φ ούδέν διαφέρουσιν άλλα ταύτόν είσιν δπασαι, τί τούτο φής είναι; είχες δήπου άν τί μοι εϊπεΐν;
ΜΕΝ. Έγωγε.
5 ΣΩ. Ουτω δη και περί των αρετών* καν εί πολλαί και παν-τοδαπαί είσιν, εν γέ τι είδος ταύτόν δπασαι έχουσι, δι1 δ ει-σίν άρεταί, εις δ καλώς που έχει άποβλέψαντα τον άποκρινά-μενον τώ έρωτήσαντι εκείνο δηλώσαι, δ τυγχάνει οΰσα αρετή, ή ου μανθάνεις δ τι λέγω;
D ιο ΜΕΝ. Δοκώ γέ μοι μανθάνειν, ου μέντοι ως βούλομαι γέ πω κατέχω τό έρωτώμενον.
ΣΩ. ΤΤότερον δέ περί αρετής μόνον σοι ουτω δοκεΐ, ώ Μέ-νων, άλλη μέν άνδρός είναι, άλλη δέ γυναικός καί τών άλλων, ή και περί ύγιείας καί περί μεγέθους καί περί ισχύος *5 ωσαύτως; άλλη μέν άνδρός δοκεΐ σοι είναι ύγίεια, άλλη δέ γυναικός; ή ταύτόν πανταχου είδος έστιν, έάνπερ ύγίεια ή, έάν τε εν άνδρί εάν τε έν άλλω ότωουν ή;
Ε ΜΕΝ. Ή αύτή μοι δοκεΐ ύγίειά τε είναι καί άνδρός καί γυναικός.
2. ώ Μένων* φ ούδέν] Между тем как другие издатели после Μένων ставят комму, Шталь-баум говорит: "verba: φ ούδέν διαφέρουσιν connecti cum proximis debent, τί τούτο φής είναι.®
5. κάν έι] "Nota formulam κάν έι sequentibus indicativis. In trita hac loquendi forma vocula άν vim suam, qua tollit certitudinem, plane amisit.® Буттман.
7. άποκρινάμενον] Так в одних кодексах* в других — άποκρινόμενον. Штальбаум объясняет άποκρινάμενον "per quan-dam attractionem propter aliorum aoristorum concursum.® Но основательнее, по-видимому, его другое замечание, что "ό άπο-κρινάμενος eodem modo, quo ό έριυτήσας, intelligitur de eo, qui jam semel de virtutis natura interrogatus dedit responsionem."
10* Δοκώ γέ — έρωτώμενον] Грот замечает, что неясность подобных логических опера
ций, какую, например, в нашем месте требует Сократ от Менона, была более или менее общею в то время, ибо тогда не было систем ни Логики ни Грамматики, и впервые лишь стали обращать внимание на методы и приемы нашего мышления. (Grote. Plato etc. Yol. II. стр. 4—5).
16. ταύτόν πανταχου εΤδός έστι] Вместо είδος в том же смысле общей Формы здоровья, силы и т. д. в Федоне употреблено Платоном слово ούσία. Λέγω δέ περί πάντων, οιον μεγέθους πέρι, ύγιείας, ισχύος καί τών άλλων ένί λόγψ άπάντων τής ουσίας (ρ. 65. D.) Но здесь слово ούσία не имеет того же самого смысла реальности, как выше в выражении μελίττης ούσία, ибо Платон вообще не различает, подобно Аристотелю, действительных субстанций от мыслимых.
