Страница:Гильфердинг А.Ф. - Венеты.djvu/73

Эта страница не была вычитана


196) Изъ намековъ Марціала видно, что съ Тимавомъ соединялось также какое-то сказаніе, относимое къ Кастору и къ его коню Киллару (IV, 25):

Aemula Вaіаnis Altini litora villis

Et Phaetontei conscia sylva rogi;

Quaeque Antenoreo Dryadum pulcherrima Fauno

Nupsit ad Euganeos Sola puella lacus;

Et tu Ledaeo felix Aquileia Timavo,(!)

Hic ubi septenos Cyllarus hausit aquae:(!)

Vos eritis nostrae portus requiesque senectae,

Si juris fuerint otia nostva sui.


Также въ другомъ стихотвореніи (VIII, 28) Марціалъ спрашиваетъ у своей тоги, «считали ли овцы, изъ шерсти которыхъ она соткана, многочисленныя русла Тимава, откуда нѣкогда пилъ звѣздоносецъ Килларъ?>>.


An tua moltifidum numeravit lana Timavum,

Quem pius astrifeго Cyllarus оrе bibit?


Въ выписанномъ выше стихотвореніи, Марціалъ упоминаетъ также о какой-то Солѣ, повидимому, одной изъ нимфъ венетскаго края; «тамъ, гдѣ у Эвганейскихъ озеръ, говоритъ онъ, прекраснѣйшая изъ дріадъ, дѣва Сола сочеталась съ антеноровымъ (т. е. патавинскимъ) фавномъ». Мы ничего больше не знаемъ объ этомъ миѳѣ.


197) Liv. X 2. Rostra navium spoliaque Laconum iu aede Iunonis veteri fixa, multi supersunt qui viderunt Patavi.


198) См. ниже примѣч. 202. Жрецы упоминаются въ нѣсколькихъ латинскихъ надписяхъ, принадлежащихъ венетскому краю (см. Катанчича, Istri adeol. geogr. I, 259, гдѣ приведены эти надписи). Хотя встрѣчающіяся въ нихъ жреческія должности (pontifex; augur; quindecimviri sacris faciundis и т. д.) принадлежатъ іерархіи римлянъ, однако существованіе храма въ Патавіи еще задолго до римскаго владычества заставляетъ предполагать, что венеты и тогда уже имѣли своихъ жрецовъ, къ которымъ потомъ примѣнили употреблявшіеся въ Римѣ титулы.


199) Особенно прославился жрецъ и прорицатель Апонскаго оракула Корнелій, про котораго разсказывали, будто бы онъ въ день Фарсальской битвы между Цезаремъ и Помпеемъ, находясь въ Патавіи, видѣлъ передъ собою и объявлялъ народу ходъ сраженія и наконецъ провогласилъ побѣду Цезаря. Aul. Gell. XV, 18. Quo С. Caesar et Cn. Pompeius die per civile bellum signis conlatis in Thessalia conflixerunt, res accidit Patavi in Transpadana Italia memorari digna. Cornelius quidam sacerdos, et nobilis et sacerdotii religionibus venerandus et castitate vitae sanctus, repente mota mente conspicere se procul dixit, pugnam accrinam puguari ae deinde alios cedere, alios urgere, caedem, fugam, tela volantia instaurationem pugnae, impressionem, gemitus, vulnera, proinde ut si ipse in proelio versarelur, coram videre sese vociferatus est ac postea subito exclamavit, Caesarem vicisse. О томъ же Луканъ, Pharsal, VII:


Eugaueo, si vera fides memorantibus, augur

Colle sedens, Aponus terris ubi fumifer exit

Atque Antenorei dispergitur unda Timavi:

«Venit summa dies, gecitur res maxima, dixit,

Impia concurrunt Pompeii et Cesaris arma» etc.


200) Клавдіанъ говоритъ объ Апонѣ:


Publica morborum requies, commune medentum

Auxilium, præsens numen, inempta salus.

Ср. также описаніе этого источника у Кассіодора Ер. II, 39.


201) Claudian. Idyll, VI (Aponus):

Turbidus impulsu venti quum spargitor aer,

Glaucaque fumiferae terga serenat aquae,