ΣΩ. Ούκουν έπειδή ού φύσει, ουδέ οί αγαθοί φύσει ειεν αν.
ΜΕΝ. Ού δήτα.
ΣΩ. Επειδή δε γε ού φύσει, έσκοπούμεν τό μετά τούτο, εί διδακτόν έστι. s
ΜΕΝ. Ναί.
ΣΩ. Ούκουν διδακτόν έ'δοΗεν είναι, ει φρόνησις ή αρετή; ΜΕΝ. Ναί.
ΣΩ. Και εϊ γε διδακτόν εϊη, φρόνησις άν είναι;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε. ίο
ΣΩ. Και ει μέν γε διδάσκαλοι ειεν, διδακτόν άν είναι, μή Ε όντων δε ού διδακτόν;
ΜΕΝ. Ούτως.
ΣΩ. 'Αλλά μην ώμολογήκαμεν μή είναι αύτού διδασκάλους; ΜΕΝ. 'Έστι ταύτα. is
ΣΩ. Ώμολογήκαμεν άρα μήτε διδακτόν αύτό μήτε φρόνη-σιν είναι;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε.
ΣΩ. 'Αλλά μήν αγαθόν γε αύτό ώμολογούμεν είναι;
ΜΕΝ. Ναί. 20
ΣΩ. Ωφέλιμον δε και αγαθόν είναι τό όρθώς ηγούμενον;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε.
ΣΩ. Όρθώς δε γε ήγεΐσθαι δύο όντα ταύτα μόνα, δόΗαν 99 τε αληθή και επιστήμην, α έ'χων άνθρωπος όρθώς ηγείται, τά γάρ από τύχης γιγνόμενα ούκ ανθρώπινη ήγεμονίοι γίγνεται‘25 ώ δε άνθρωπος ήγεμών έστιν έπι τό ορθόν, δύο ταύτα, δό£α αληθής και επιστήμη.
ΜΕΝ. Δοκεΐ μοι ούτως.
ΣΩ. Ούκούν επειδή ού διδακτόν έστιν, ούδ3 επιστήμη δή έτι γίγνεται ή αρετή; зо
29. Ούδ’ έπιστήμη δή έτι γίγνε-ται ή άρετή] Такъ исправилъ Шлейермахеръ прежнее чтеніе: ούδ* έπιστήμη δή επιγίγνεται. Дѣлая эту поправку, Шлейермахеръ замѣчаетъ, что у Платона вовсе нѣтъ рѣчи о томъ, образуется ли добродѣтель путемъ знанія, но о томъ собственно,
есть ли она сама знаніе и пріобрѣтается ли такимъ образомъ чрезъ изученіе. Кромѣ того слово έπιγίγνεσθαι въ подобныхъ случаяхъ вовсе не встрѣчается у Платона. Буттманъ, Беккеръ и Штальбаумъ приняли эту поправку Шлейермахера.
ΣΩ. Ούκουν έπειδή ού φύσει, ουδέ οί αγαθοί φύσει ειεν αν.
ΜΕΝ. Ού δήτα.
ΣΩ. Επειδή δε γε ού φύσει, έσκοπούμεν τό μετά τούτο, εί διδακτόν έστι. s
ΜΕΝ. Ναί.
ΣΩ. Ούκουν διδακτόν έ'δοΗεν είναι, ει φρόνησις ή αρετή; ΜΕΝ. Ναί.
ΣΩ. Και εϊ γε διδακτόν εϊη, φρόνησις άν είναι;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε. ίο
ΣΩ. Και ει μέν γε διδάσκαλοι ειεν, διδακτόν άν είναι, μή Ε όντων δε ού διδακτόν;
ΜΕΝ. Ούτως.
ΣΩ. 'Αλλά μην ώμολογήκαμεν μή είναι αύτού διδασκάλους; ΜΕΝ. 'Έστι ταύτα. is
ΣΩ. Ώμολογήκαμεν άρα μήτε διδακτόν αύτό μήτε φρόνη-σιν είναι;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε.
ΣΩ. 'Αλλά μήν αγαθόν γε αύτό ώμολογούμεν είναι;
ΜΕΝ. Ναί. 20
ΣΩ. Ωφέλιμον δε και αγαθόν είναι τό όρθώς ηγούμενον;
ΜΕΝ. ΤΤάνυ γε.
ΣΩ. Όρθώς δε γε ήγεΐσθαι δύο όντα ταύτα μόνα, δόΗαν 99 τε αληθή και επιστήμην, α έ'χων άνθρωπος όρθώς ηγείται, τά γάρ από τύχης γιγνόμενα ούκ ανθρώπινη ήγεμονίοι γίγνεται‘25 ώ δε άνθρωπος ήγεμών έστιν έπι τό ορθόν, δύο ταύτα, δό£α αληθής και επιστήμη.
ΜΕΝ. Δοκεΐ μοι ούτως.
ΣΩ. Ούκούν επειδή ού διδακτόν έστιν, ούδ3 επιστήμη δή έτι γίγνεται ή αρετή; зо
29. Ούδ’ έπιστήμη δή έτι γίγνε-ται ή άρετή] Так исправил Шлейермахер прежнее чтение: ούδ* έπιστήμη δή επιγίγνεται. Делая эту поправку, Шлейермахер замечает, что у Платона вовсе нет речи о том, образуется ли добродетель путем знания, но о том собственно,
есть ли она сама знание и приобретается ли таким образом чрез изучение. Кроме того слово έπιγίγνεσθαι в подобных случаях вовсе не встречается у Платона. Буттман, Беккер и Штальбаум приняли эту поправку Шлейермахера.
