και άπτόμενον ναρκαν ποιεί* και σύ δοκεΐς μοι νυν εμέ τοιού-τόν τι πεποιηκέναι, ναρκαν. αληθώς γάρ έγωγε και την ψυχήν Β καί τό στόμα ναρκώ, και ούκ έχω, δ τι άποκρίνωμαί σοι. καί-τοι μυριάκις γε περί αρετής παμπόλλους λόγους εϊρηκα και 5 προς πολλούς, και πάνυ ευ, ώς γε έμαυτώ έδόκουν* νυν δε ούδ3 * 5 δ τι έστι τό παράπαν εχω είπεΐν. καί μοι δοκεΐς ευ βου-λεύεσθαι ούκ έκπλέων ένθένδε ούδ5 αποδήμων* εΐ γάρ Ξένος εν άλλη πόλει τοιαϋτα ποιοΐς, τάχ’ αν ώς γόης άπαχθείης.
ΣΩ. Πανούργος ει, ώ Μενών, και ολίγου έΞηπάτησάς με. ίο ΜΕΝ. Τί μάλιστα, ώ Σώκρατες;
С ΣΩ. Γιγνώσκω ου ένεκά με εϊκασας.
ΜΕΝ. Τίνος δη οϊει;
Сократъ замѣчаетъ, что онъ заставляетъ другихъ недоумѣвать по стольку, по скольку самъ недоумѣваетъ, и при этомъ еще разъ предлагаетъ Менону изслѣдовать вмѣстѣ съ нимъ вопросъ о добродѣтели. Но такъ какъ Менонъ замѣчаетъ, что нельзя изслѣдовать того, чего не знаешь, то Сократъ ставитъ здѣсь вопросъ объ условіи возможности истиннаго знанія.
ΣΩ. Ίνα σε άντεικάσω. εγώ δε τούτο οΐδα περί πάντων των καλών, δτι χαίρουσιν εικαζόμενοι, λυσιτελεΐ γάρ αύτοΐς*
15 καλαι γάρ, οΐμαι, τών καλών και αι εικόνες, άλλ5 ουκ άντει-κάσομαί σε. εγώ δε, εί μεν ή νάρκη αυτή ναρκώσα ουτω και τούς άλλους ποιεί ναρκαν, έοικα αυτή* εί δε μη, ου. ου γάρ ευπορών αυτός τούς άλλους ποιώ άπορεΐν, παντός μάλλον αυτός απορών ουτω και τούς άλλους ποιώ άπορεΐν. και νυν D 2ο περί αρετής, δ έστιν, εγώ μεν ούκ οιδα, σύ μέντοι ίσως πρό-τερον μεν ήδησθα πριν εμού άψασθαι, νυν μέντοι δμοιος εΐ ούκ είδότι. δ*μως δε έθέλω μετά σου σκέψασθαι και συζητή-σαι, δ τί ποτέ έστι.
ΜΕΝ. Και τίνα τρόπον ζητήσεις, ώ Σώκρατες, τούτο, δ μή 2 5οΐσθα τό παράπαν δ τι έστι; ποιον γάρ ών ούκ οΐσθα προ-θέμενος ζητήσεις, ή εί και δ τι μάλιστα έντύχοις αύτώ, πώς εϊσει, δτι τούτο έστιν, δ σύ ούκ ήδησθα;
3. και τό στόμα] Въ большинствѣ кодексовъ, притомъ лучшихъ, читается στόμα, издатели
же большею частію приняли чте
ніе σώμα. Чтеніе στόμα легко
объясняется изъ послѣдующаго: καί ούκ £χω, δ τι αποκρίνωμαί σοι.
8. ώς γόης απαχθείης] Схоліастъ: ώς κακοΟργος παραδοθείης είς τό δεσμωτηριον.
και άπτόμενον ναρκαν ποιεί* και σύ δοκεΐς μοι νυν εμέ τοιού-τόν τι πεποιηκέναι, ναρκαν. αληθώς γάρ έγωγε και την ψυχήν Β καί τό στόμα ναρκώ, και ούκ έχω, δ τι άποκρίνωμαί σοι. καί-τοι μυριάκις γε περί αρετής παμπόλλους λόγους εϊρηκα και 5 προς πολλούς, και πάνυ ευ, ώς γε έμαυτώ έδόκουν* νυν δε ούδ3 * 5 δ τι έστι τό παράπαν εχω είπεΐν. καί μοι δοκεΐς ευ βου-λεύεσθαι ούκ έκπλέων ένθένδε ούδ5 αποδήμων* εΐ γάρ Ξένος εν άλλη πόλει τοιαϋτα ποιοΐς, τάχ’ αν ώς γόης άπαχθείης.
ΣΩ. Πανούργος ει, ώ Μενών, και ολίγου έΞηπάτησάς με. ίο ΜΕΝ. Τί μάλιστα, ώ Σώκρατες;
С ΣΩ. Γιγνώσκω ου ένεκά με εϊκασας.
ΜΕΝ. Τίνος δη οϊει;
Сократ замечает, что он заставляет других недоумевать по стольку, поскольку сам недоумевает, и при этом еще раз предлагает Менону исследовать вместе с ним вопрос о добродетели. Но так как Менон замечает, что нельзя исследовать того, чего не знаешь, то Сократ ставит здесь вопрос об условии возможности истинного знания.
ΣΩ. Ίνα σε άντεικάσω. εγώ δε τούτο οΐδα περί πάντων των καλών, δτι χαίρουσιν εικαζόμενοι, λυσιτελεΐ γάρ αύτοΐς*
15 καλαι γάρ, οΐμαι, τών καλών και αι εικόνες, άλλ5 ουκ άντει-κάσομαί σε. εγώ δε, εί μεν ή νάρκη αυτή ναρκώσα ουτω και τούς άλλους ποιεί ναρκαν, έοικα αυτή* εί δε μη, ου. ου γάρ ευπορών αυτός τούς άλλους ποιώ άπορεΐν, παντός μάλλον αυτός απορών ουτω και τούς άλλους ποιώ άπορεΐν. και νυν D 2ο περί αρετής, δ έστιν, εγώ μεν ούκ οιδα, σύ μέντοι ίσως πρό-τερον μεν ήδησθα πριν εμού άψασθαι, νυν μέντοι δμοιος εΐ ούκ είδότι. δ*μως δε έθέλω μετά σου σκέψασθαι και συζητή-σαι, δ τί ποτέ έστι.
ΜΕΝ. Και τίνα τρόπον ζητήσεις, ώ Σώκρατες, τούτο, δ μή 2 5οΐσθα τό παράπαν δ τι έστι; ποιον γάρ ών ούκ οΐσθα προ-θέμενος ζητήσεις, ή εί και δ τι μάλιστα έντύχοις αύτώ, πώς εϊσει, δτι τούτο έστιν, δ σύ ούκ ήδησθα;
3. και τό στόμα] В большинстве кодексов, притом лучших, читается στόμα, издатели
же большею частью приняли чте
ние σώμα. Чтение στόμα легко
объясняется из последующего: καί ούκ £χω, δ τι αποκρίνωμαί σοι.
8. ώς γόης απαχθείης] Схолиаст: ώς κακοΟργος παραδοθείης είς τό δεσμωτηριον.
