έρε'σθαι των ενθάδε, ούδείς δστις ού γελάσεται και έρεΐ* Ώ Ηένε, κινδυνεύω σοι δοκεΐν μακάριός τις είναι, άρετήν γούν, είτε διδακτόν εϊθ5 δτω τρόπω παραγίγνεται, ειδεναι* έγώ δέ τοσοϋτον δέω, είτε διδακτόν είτε μή διδακτόν ειδέναι, ως ουδέ αυτό, δ τί ποτ έστί τό παράπαν αρετή, τυγχάνω ειδώς. Έγώ ουν και 5 αυτός, ώ Μενών, ούτως έχω* συμπένομαι τοΐς πολίταις τού- Β του του πράγματος, και έμαυτόν καταμέμφομαι ως ούκ είδώς περί αρετής τό παράπαν* δ δέ μή οϊδα τί έστι, πώς αν όποιον γε τι ειδείην; ή δοκεΐ σοι οΐόν τε είναι, δστις Μένωνα μή γιγνώσκει τό παράπαν δστις έστί, τούτον ειδεναι είτε καλός ίο είτε πλούσιος είτε και γενναίος έστιν, είτε καί τάναντία τούτων; δοκεΐ σοι οΐόν τ είναι;
ΜΕΝ. Ούκ έμοιγε. άλλα σύ, ώ Σώκρατες, αληθώς ούδ* δ τι αρετή έστιν οϊσθα, άλλα ταύτα περί σου καί οΐκαδε άπαγ- с γέλλωμεν; ιβ
ΣΩ. Μή μόνον γε, ώ έταΐρε, άλλα καί δτι ούδ* άλλψ πω
ένέτυχον είδότι, ως έμοι δοκώ.
Менонъ указываетъ на Горгія, какъ на знающаго. Сократъ предлагаетъ Менону или припомнить относительно добродѣтели воззрѣніе Горгія, или сказать свое собственное.
ΜΕΝ. Τί δαί; Γοργία ούκ ένέτυχες δτε ένθάδε ήν;
ΣΩ. Έγωγε.
ΜΕΝ. Εϊτα ούκ έδόκει σοι ειδεναι; ао
ΣΩ. Ού πάνυ είμΐ μνήμων, ώ Μενών, ώστε ούκ έχω είπεΐν έν τώ παρόντι, πώς μοι τότε έ'δοΗεν. άλλ’ ϊσως έκεΐνός τε
2. μακάριός τις] не въ смыслѣ блаженнаго, но въ смыслѣ человѣка одареннаго божественнымъ знаніемъ. Въ этомъ смыслѣ Аспазія въ Менексенѣ (Мепех. 249 D.) называется μακαρ(α. По первоначальному смыслу эпитетъ μακάριος принадлежитъ собственно богу·, потому Цицеронъ въ томъ случаѣ, гдѣ онъ могъ бы сказать: homo divinus, илй divina sapientia praeditus, употребляетъ слово deus. Harum sententiarum quae vera sit, deus aliquis viderit (Tuse. I. 11).
3. Τοσοϋτον δέω ειδέναι] Обыч
нѣе: τοσούτου δέω. Штальбаумъ защищаетъ примѣрами τοσοΟτον, хотя по аналогіи съ ними предлагаетъ τοΟ ειδέναι.
4. δ τί ποτ’ έστί — άρετή; подлинно философскій вопросъ, требующій метафизическаго рѣшенія. Онъ поставленъ теперь какъ тема дальнѣйшаго изслѣдованія, которое съ 71. Е. начинается мнѣніемъ о добродѣтели, высказаннымъ Менономъ.
18. ένθάδε] здѣсь т.-е. въ Аѳинахъ. Говорится о прибытіи Горгія въ Аѳины посломъ изъ Леонтинъ 88 Ол. 2. См. Diod. ХП. 53.
Г
έρε'σθαι των ενθάδε, ούδείς δστις ού γελάσεται και έρεΐ* Ώ Ηένε, κινδυνεύω σοι δοκεΐν μακάριός τις είναι, άρετήν γούν, είτε διδακτόν εϊθ5 δτω τρόπω παραγίγνεται, ειδεναι* έγώ δέ τοσοϋτον δέω, είτε διδακτόν είτε μή διδακτόν ειδέναι, ως ουδέ αυτό, δ τί ποτ έστί τό παράπαν αρετή, τυγχάνω ειδώς. Έγώ ουν και 5 αυτός, ώ Μενών, ούτως έχω* συμπένομαι τοΐς πολίταις τού- Β του του πράγματος, και έμαυτόν καταμέμφομαι ως ούκ είδώς περί αρετής τό παράπαν* δ δέ μή οϊδα τί έστι, πώς αν όποιον γε τι ειδείην; ή δοκεΐ σοι οΐόν τε είναι, δστις Μένωνα μή γιγνώσκει τό παράπαν δστις έστί, τούτον ειδεναι είτε καλός ίο είτε πλούσιος είτε και γενναίος έστιν, είτε καί τάναντία τούτων; δοκεΐ σοι οΐόν τ είναι;
ΜΕΝ. Ούκ έμοιγε. άλλα σύ, ώ Σώκρατες, αληθώς ούδ* δ τι αρετή έστιν οϊσθα, άλλα ταύτα περί σου καί οΐκαδε άπαγ- с γέλλωμεν; ιβ
ΣΩ. Μή μόνον γε, ώ έταΐρε, άλλα καί δτι ούδ* άλλψ πω
ένέτυχον είδότι, ως έμοι δοκώ.
Менон указывает на Горгия, как на знающего. Сократ предлагает Менону или припомнить относительно добродетели воззрение Горгия, или сказать свое собственное.
ΜΕΝ. Τί δαί; Γοργία ούκ ένέτυχες δτε ένθάδε ήν;
ΣΩ. Έγωγε.
ΜΕΝ. Εϊτα ούκ έδόκει σοι ειδεναι; ао
ΣΩ. Ού πάνυ είμΐ μνήμων, ώ Μενών, ώστε ούκ έχω είπεΐν έν τώ παρόντι, πώς μοι τότε έ'δοΗεν. άλλ’ ϊσως έκεΐνός τε
2. μακάριός τις] не в смысле блаженного, но в смысле человека одаренного божественным знанием. В этом смысле Аспазия в Менексене (Мепех. 249 D.) называется μακαρ(α. По первоначальному смыслу эпитет μακάριος принадлежит собственно богу·, потому Цицерон в том случае, где он мог бы сказать: homo divinus, илй divina sapientia praeditus, употребляет слово deus. Harum sententiarum quae vera sit, deus aliquis viderit (Tuse. I. 11).
3. Τοσοϋτον δέω ειδέναι] Обыч
нее: τοσούτου δέω. Штальбаум защищает примерами τοσοΟτον, хотя по аналогии с ними предлагает τοΟ ειδέναι.
4. δ τί ποτ’ έστί — άρετή; подлинно философский вопрос, требующий метафизического решения. Он поставлен теперь как тема дальнейшего исследования, которое с 71. Е. начинается мнением о добродетели, высказанным Меноном.
18. ένθάδε] здесь т. е. в Афинах. Говорится о прибытии Горгия в Афины послом из Леонтин 88 Ол. 2. См. Diod. ХП. 53.
Г
