και τό ύγιαίνειν και τό καλόν είναι και τάλλα κατά τό σώμα | Β Ικανώς παρεσκευάσθαι; ΣυνεδόκεΓ 'Αλλά μην εύγένειαί τε και δυνάμεις και τιμαι εν τή εαυτού δήλά έστιν αγαθά όντα* Ώμο-λόγει. Τι ουν, έφην, έτι ήμΐν λείπεται των αγαθών; τί άρα * εστιν τό σώφρονά τε είναι και δίκαιον και άνδρεΐον; ττότερον ττρός Διός, ώ Κλεινία, ήγεΐ σύ, εάν ταυτα τιθώμεν ώς αγαθά, όρθώς ημάς θήσειν ή εάν μή; ϊσως γάρ αν τις ήμΐν αμφισβητήσεων* σοι δε πώς δοκεΐ; 'Αγαθά, έφη ό Κλεινίας. Εϊεν, ήν C δ3 εγώ* την δε σοφίαν | που χορού τάΕομεν; εν τοΐς άγαθοΐς,
10 ή πως λέγεις; Έν τοΐς άγαθοΐς.
при чемъ эпизодически выясняетъ, что благополучіе не можетъ быть разсматриваемо какъ нѣчто отдѣльное отъ мудрости.
Ένθυμου δη, μή τι παραλείπωμεν τών αγαθών δ τι και άΗιον λόγου. Αλλά μοι δοκουμεν, έφη, ουδέν, ό Κλεινίας. και εγώ άναμνησθεις εΐπον δτι Ναι μά Δία κινδυνεύομέν γε τό μέγιστον τών αγαθών παραλιπεΐν. Τί τούτο; ή δ’ δς.
15 Την ευτυχίαν, ώ Κλεινία· δ πάντες φασί, και οι πάνυ φαύλοι, μέγιστον τών αγαθών είναι. 'Αληθή λέγεις, έφη. και εγώ αυ πάλιν μετανοήσας εΐπον δτι Όλίγου καταγέλαστοι | D έγενόμεθα ύπό τών £ένων εγώ τε και σύ, ώ παΐ 'Απόχου. Τί δη, έφη, τούτο; "Οτι ευτυχίαν έν τοΐς έμπροσθεν 20 θέμενοι νυν δή αΰθις περί του αυτού έλέγομεν. Τί ουν δη τούτο; Καταγέλαστον δήπου, δ πάλαι πρόκειται, τούτο πάλιν προτιθέναι και δις ταύτά λέγειν. ΤΤώς, έφη, τούτο λέγεις; Ή σοφία δήπου, ήν δ’ εγώ, ευτυχία έστίν τούτο δε καν παΐς γνοίη. και δς έθαύμασεν* [ούτως έτι νέος τε και ευήθης έστί.]
25 κάγώ γνούς αυτόν θαυμάίοντα, Άρα ούκ | οΐσθα, έφην, ώ Ε Κλεινία, δτι περί αύλημάτων εύπραγίαν οι αύληται ευτυχέστατοι είσιν; Συνέφη. Ούκούν, ήν δ' εγώ, και περί γραμμάτων γραφής τε και άναγνώσεως οί γραμματισταί; Πάνυ γε. Τί δέ; προς τούς τής θαλάττης κινδύνους μών οΐει εύτυχεστέρους τινάς είναι τών 30 σοφών κυβερνητών ώς έπίπαν ειπεΐν; Ου δήτα. Τί δέ; στρα-τευόμενσς μετά ποτε'ρου αν ήδιον τού κινδύνου τε και τής τύχης μετέχοις, μετά σοφού | στρατηγού ή μετά αμαθούς; 280 Μετά σοφού* Τί δέ; ασθενών μετά ποτε'ρου αν ήδέως κινδυ-
και τό ύγιαίνειν και τό καλόν είναι και τάλλα κατά τό σώμα | Β Ικανώς παρεσκευάσθαι; ΣυνεδόκεΓ 'Αλλά μην εύγένειαί τε και δυνάμεις και τιμαι εν τή εαυτού δήλά έστιν αγαθά όντα* Ώμο-λόγει. Τι ουν, έφην, έτι ήμΐν λείπεται των αγαθών; τί άρα * εστιν τό σώφρονά τε είναι και δίκαιον και άνδρεΐον; ττότερον ττρός Διός, ώ Κλεινία, ήγεΐ σύ, εάν ταυτα τιθώμεν ώς αγαθά, όρθώς ημάς θήσειν ή εάν μή; ϊσως γάρ αν τις ήμΐν αμφισβητήσεων* σοι δε πώς δοκεΐ; 'Αγαθά, έφη ό Κλεινίας. Εϊεν, ήν C δ3 εγώ* την δε σοφίαν | που χορού τάΕομεν; εν τοΐς άγαθοΐς,
10 ή πως λέγεις; Έν τοΐς άγαθοΐς.
при чём эпизодически выясняет, что благополучие не может быть рассматриваемо как нечто отдельное от мудрости.
Ένθυμου δη, μή τι παραλείπωμεν τών αγαθών δ τι και άΗιον λόγου. Αλλά μοι δοκουμεν, έφη, ουδέν, ό Κλεινίας. και εγώ άναμνησθεις εΐπον δτι Ναι μά Δία κινδυνεύομέν γε τό μέγιστον τών αγαθών παραλιπεΐν. Τί τούτο; ή δ’ δς.
15 Την ευτυχίαν, ώ Κλεινία· δ πάντες φασί, και οι πάνυ φαύλοι, μέγιστον τών αγαθών είναι. 'Αληθή λέγεις, έφη. και εγώ αυ πάλιν μετανοήσας εΐπον δτι Όλίγου καταγέλαστοι | D έγενόμεθα ύπό τών £ένων εγώ τε και σύ, ώ παΐ 'Απόχου. Τί δη, έφη, τούτο; "Οτι ευτυχίαν έν τοΐς έμπροσθεν 20 θέμενοι νυν δή αΰθις περί του αυτού έλέγομεν. Τί ουν δη τούτο; Καταγέλαστον δήπου, δ πάλαι πρόκειται, τούτο πάλιν προτιθέναι και δις ταύτά λέγειν. ΤΤώς, έφη, τούτο λέγεις; Ή σοφία δήπου, ήν δ’ εγώ, ευτυχία έστίν τούτο δε καν παΐς γνοίη. και δς έθαύμασεν* [ούτως έτι νέος τε και ευήθης έστί.]
25 κάγώ γνούς αυτόν θαυμάίοντα, Άρα ούκ | οΐσθα, έφην, ώ Ε Κλεινία, δτι περί αύλημάτων εύπραγίαν οι αύληται ευτυχέστατοι είσιν; Συνέφη. Ούκούν, ήν δ' εγώ, και περί γραμμάτων γραφής τε και άναγνώσεως οί γραμματισταί; Πάνυ γε. Τί δέ; προς τούς τής θαλάττης κινδύνους μών οΐει εύτυχεστέρους τινάς είναι τών 30 σοφών κυβερνητών ώς έπίπαν ειπεΐν; Ου δήτα. Τί δέ; στρα-τευόμενσς μετά ποτε'ρου αν ήδιον τού κινδύνου τε και τής τύχης μετέχοις, μετά σοφού | στρατηγού ή μετά αμαθούς; 280 Μετά σοφού* Τί δέ; ασθενών μετά ποτε'ρου αν ήδέως κινδυ-
