Гдзѣ тутъ хвораму служиць,
Вотъ такъ коле мнѣ у грудзи,
Што сухвоты кажуць людзи,
И у баку вельми балиць".
Кабы варамъ аблиу плечи,
Якъ пачуу гетаки рѣчи,
Нашъ малады ахвицеръ,
Йонъ съ мѣста свайго самкнуўся,
Пры рекруцѣ апынуўся,
Глядзиць бытцемъ лихи звѣръ.
Падъ стойкай яго прастуйе,
Струной сягне, дый мацуйе,
А у бораду кулакомъ
Якъ парадкамъ яму суне,
Глядзи! вотъ саусимъ ачуне
Нашъ несщасны Аканомъ.
На што людзей, каже, звадзиць.
Йонъ мѣру наветъ праходзиць.
Я бяру на свой атвѣтъ;
Яка тутъ къ чорту хвароба?
Здаць!-а пасля будзе проба.
Возьмемъ яго ў лазаретъ".
Дохтаръ кяшеню пачухаў,
Маршалъ табачки панюхаў,
Некрутъ жаласна запѣу;
Сударга на Аканома
Напала, пазнаў Гапона,
Дый за страху абамлѣу.
На этомъ кончается содержаніе третьей пѣсни. Содержаніемъ четвертой пѣсни служитъ свадьба Гапона. Пока послѣднiй служитъ въ войскахъ,
Катерина живетъ у помѣщицы при дворѣ, въ качествѣ ея "покоевой“:
„Цяперъ нашу Кацярыну,
Туйу сельскуйю дзяўчину,
Штобъ сустрѣу-ня пазнаў:
Паньску говарку сумѣла,
И сукеначку надзѣла,
Быцемъ паненка, маўляў!
Однако она не перемѣнилась и въ душѣ осталась вѣрной своему Гапону, часто тосковала по немъ:
"Гдзѣжъ Гапонка нашъ дзяецца,
Якъ бѣднаму тамъ вядзецца "?
